بیش از هشت هزار سال طول کشید تا هنر رزمی کونگ فو در چین به شکل امروزی در آمد و به صدها شاخه مختلف تقسیم گردید،از کونگ فو شائولین در معبد گرفته تا کونگ فو ووشو و بالاخره وینگ چون کونگ فو .وینگ چون تغییر یافته سبک معبد شائولین به شکل تمام رزمی و کاربردی و تخصصی و نتیجه کلی تمامی هنرهای رزمی در چین و تاریخ هزارساله کشور چین می باشد.

هنر رزمی وینگ چون حدود سیصد وپنجاه سال پیش توسط راهبه ای به نام (انجی موئی) یکی از پنج راهب بزرگ معبد شائولین ابداع شد،هنر وینگ چون بر اساس نقاط ضعف شائولین و با حذف حرکات غیر کاربردی و آکروباتیک ،پا به عرصه وجود گذاشت و به نام اولین هنرجوی این سبک ،خانم (Yim Wing Chun ) نام گذاری شد.
استاد انجی موئی در طی مبارزات به نقطه ضعف خود در مقابل مردان قوی که دارای قدرت جسمانی بودند پی برد و این مسئله ایشان را به فکر ایجاد روش تازه ای انداخت که در آن فرد مبارز نقش اساسی را بازی نمیکند و این تفکر از آنجائی جان گرفت که او مشاهده کرد درختان تنومند و قوی به هنگام وقوع طوفانهای شدید از بین می روند و درختان جوان و باریک و انعطاف پذیر یر جای می مانند .

استاد (انجی موئی ) هنر کامل و تمام رزمی را به دختر جوان (Yim Wing Chun ) به صورت کامل آموزش داد و بعد از آن به صورت مخفیانه سنت وینگ چون رشدش را در بین خانواده ها ادامه داد تا استاد افسانه ای کونگ فو ایپ من (استاد بروس لی) این هنر را در محله فوشان هنگ کنگ علنی کرد.

استاد فقید (ایپ من) در طول زندگی پربارشان هنرجویان معدودی را تحت آموزش قرار دادند ، که تعداد کمی از آنها به درجه استادی رسیدند که می توان پنج استاد را به ترتیب ذیل نام برد :
(Tsu Sheung Ting – Siuyuk Man – Ip Chun – She vng Levng – Woung Shenul Leung)
استاد ایپ من قبل از مرگش انجمنی را بنا نهاد و اساسنامه این انجمن را بر این اساس قرار داد که پس از مرگش این سازمان به صورت شورایی توسط پنج مربی ارشدش اداره شود.